Asperger sendromu, çocukluk döneminde başlayan ve otizm spektrum bozukluklarının bir parçası olarak kabul edilen bir gelişimsel bozukluktur. Bu sendrom, hastaların sosyal etkileşim kurmada zorluk çekmeleri, sözel olmayan iletişimde sorunlar yaşamaları, duygusal tepkiler vermede güçlük çekmeleri ve belirli konulara aşırı odaklanmaları gibi belirtilerle karakterizedir. Sendrom, ilk olarak Dr. Hans Asperger tarafından tanımlanmış ve bu nedenle onun adıyla anılmaktadır. Asperger sendromu, bilişsel ve dil gelişiminde belirgin bir gecikme göstermediği için diğer otistik spektrum bozukluklarından ayrılır. Erkek çocuklarda kız çocuklarına oranla daha sık görülmektedir.

Asperger sendromunun nedenleri tam olarak bilinmemekle birlikte, genetik faktörlerin önemli bir rol oynadığı düşünülmektedir. Hastaların beyin yapılarında işlevsel ve yapısal değişiklikler tespit edilmiştir. Sendromun belirtileri, genellikle çocukluk döneminde ortaya çıkar ve ileri yaşlarda daha belirgin hale gelir. Belirtiler arasında sosyal iletişim problemleri, duygusal duyarsızlık, tekdüze konuşma, belirli konulara aşırı ilgi ve tekrarlayıcı davranışlar yer alır. Asperger sendromunun yaygın belirtileri şunlardır:

Asperger sendromunun teşhisi, hastaların sosyal etkileşim bozuklukları, tekrarlayıcı davranışlar, dil becerisi ve bilişsel gelişim sorunları gibi kriterlere dayanır. Tanı genellikle 4-11 yaşları arasında konur ve çocuklar farklı ortamlarda gözlemlenerek değerlendirilir. Bu değerlendirmelerde çocuğun sözel ve sözel olmayan iletişim becerileri, yaşadığı zorluklar, bağımsız yaşam becerileri ve öğrenme yatkınlığı göz önünde bulundurulur. Asperger sendromunun erken teşhisi, tedavi sürecini olumlu yönde etkiler. Geç teşhis ise istenmeyen sonuçlara yol açabilir ve yanlış teşhis konulması durumunda, özellikle dikkat eksikliği ve hiperaktivite gibi durumlarla karıştırılabilir.

Asperger sendromunun tedavisinde, hastanın iletişim becerilerini geliştirmeye yönelik terapiler oldukça başarılı sonuçlar verir. Sosyal beceri eğitimleri, bilişsel davranış terapileri ve konuşma terapileri, hastaların sosyal etkileşimlerini ve iletişim becerilerini artırmada etkilidir. Ayrıca, hastalarda görülen depresyon ve anksiyete gibi durumlar için ilaç tedavisi uygulanabilir. Tüm bu tedavi süreçlerini desteklemek amacıyla, hastanın evdeki davranışlarının değerlendirilmesi ve ebeveynlerin eğitimi de büyük önem taşır.