Şizoid Kişilik Bozukluğu, bireylerin diğer insanlarla yakın ilişkiler kurmaktan ve sosyal ortamlara girmekten çekindikleri bir kişilik bozukluğudur. Bu kişiler duygusal bakımdan yalnız, içe dönük, soğuk ve mesafeli bir yapıya sahiptirler. Diğer insanlarla bir arada bulunmaktan zevk almazlar ve genellikle yalnız yaşamayı tercih ederler. Duygularını saklayarak sosyal hayata dahil olmaktan kaçınırlar ve eğlenmekten, iyi vakit geçirmekten uzak dururlar. En yakın ilişkileri genellikle birinci dereceden akrabaları ile sınırlıdır ve dışarıdan sevinç veya üzüntülerini anlamak oldukça güçtür. Bu nedenle kendilerini hayattan soyutlayarak yaşamlarını sürdürürler.

Şizoid Kişilik Bozukluğu olan bireyler, yaşamları boyunca ilişkilerinde önemli ölçüde çekingenlik yaşarlar ve bu yüzden yakın ilişkilere girmekten kaçınırlar. Sosyal çevrelerden uzak durma, duygularını ifade etmede zorluk çekme gibi belirtiler gösterirler. Bu bozukluk genellikle gençlik çağlarında başlar ve çeşitli koşullar nedeniyle ortaya çıkar. Bu bireyler içe dönük ve soğuk bir mizaca sahiptirler. Davranış ve hareketlerinde ilgisizdirler ve göz temasından kaçınırlar. Yaşamın bir parçası olarak kabul edilen sorunlara tepki göstermezler ve pasif bir tutum sergilerler. Sadece birinci dereceden akrabalarıyla diyalog kurarlar, bu nedenle toplumsal becerileri yetersizdir. Çevrelerindeki kişilerle iletişim kurmadıkları için farklı hobiler edinirler ve eleştirilere karşı ilgisiz kalırlar. Ancak yaptıkları işlerde başarılı olabilirler ve tek bir konu üzerinde odaklanarak çalışmalarını sürdürürler. Karşı cinse ilgileri yoktur ve evliliğe sıcak bakmazlar. Duygularını içlerinde yoğun bir şekilde yaşarlar ve sorulan sorulara kısa cevaplar verirler. Bu nedenle ne istedikleri başkaları tarafından anlaşılamaz. Şizoid Kişilik Bozukluğu olan bireyler genellikle iyi bir hafızaya sahiptirler ve stres altındayken kısa süreli psikotik dönemler yaşayabilirler.

Şizoid Kişilik Bozukluğunun kökeni, kişinin çocukluk dönemine kadar inmektedir. Soğuk, duygusuz, sevgisiz ve ilgisiz ortamlarda büyüyen çocuklar, ilerleyen yaşlarda ilişkilerinde bağlantıların gerekli olmadığı düşüncesine kapılabilirler. Aile içindeki ilişkilerin soğuk ve bozuk olması, tek başına geçen yalnız bir çocukluk dönemi, bu bozukluğun gelişmesine neden olabilir. Yapılan araştırmalar, çocukluk döneminde duygu ve sevgi açısından fakir ilişkiler geçiren bireylerde şizoid kişilik bozukluğuna sıkça rastlandığını göstermektedir. Anne veya babanın duygusal açıdan sorumsuz olması ve çocukla bozuk ilişkiler yaşaması, şizoid bireylerin yetişmesine zemin hazırlar.

Şizoid Kişilik Bozukluğu genellikle erkeklerde kadınlara oranla daha fazla rastlanan bir bozukluktur. Uzun süreli devam etse de tedavi altına alındığında iyileşme sağlanabilir ve ömür boyu sürmeyebilir. Bu bozukluğun tedavisinde psikoterapi uygulanır. Ancak bu bireyler genellikle kendi arzularıyla tedaviye başvurmazlar; genellikle yakınlarının ısrarıyla tedavi altına alınırlar. Tedaviye başlayan hastalar, terapistlerine güven sağladıklarında, iç dünyalarında yaşadıkları duygu ve düşünceleri anlatmaya çalışırlar. Uygulanan tedavinin amacı, hastanın anlamlı ve düzgün ilişkiler kurup kuramayacağını tespit etmektir. Böylelikle hastanın korkuları ve istekleri belirlenir ve terapinin önemsenmesi halinde sonuç almak daha kolay olur.